Czy o problemach życiowych można pisać z lekkością? Srebrna łyżeczka Magdaleny Witkiewicz

 Z twórczością Magdaleny Witkiewicz miałam problem. Raz ją kocham, raz nienawidzę. Ostatnie powieści tej autorki mnie zachwyciły, więc z ochotą sięgnęłam po najnowszą- Srebrną łyżeczkę od Wydawnictwa FILIA.

Magdaleny Witkiewicz chyba nie trzeba nikomu przedstawiać. Na koncie ma kilkadziesiąt powieści dla dorosłych i dla dzieci. Do najbardziej znanych należą Czereśnie muszą być dwie, Milaczek, czy seria Banda z Burej. 

To autorka, która ma niesamowicie lekkie pióro, a jej książki wciągają od pierwszych stron. Tylko czy można pisać o życiowych problemach z lekkością?

Pewnego dnia Lidia dostaje list w niebieskiej kopercie. Tradycyjny list wysłany pocztą. Od tajemniczej kobiety, nigdy jej nie spotkała, a która chce przekazać Lidii w spadku swoje mieszkanie. Czy ma to jakiś związek ze srebrną łyżeczką, która jest w domu od lat, a do której nie ma kompletu? Czy w końcu odmieni się los kobiety?

Lidia nie miała w życiu szczęścia, a raczej miała, ale w porę go nie doceniła. Wychowywała ją matka, alkoholiczka, a dziewczyna od zawsze była zdana tylko na siebie, musiała dorosnąć zbyt szybko. Gdy matka dostaje udaru, nagle w życiu Lidii pojawia się sporo starszy lekarz, Konrad, w którym główna bohaterka zakochuje się z wzajemnością. Biorą ślub, ale Lidia ominęła w życiu pewien etap, który nadrabia bez wiedzy Konrada...

Historię tę poznajemy z perspektywy Lidii, to ona snuje opowieść. Początkowo wydawała mi się zbyt lekka, zbyt banalna, błaho potraktowana. Tyle nieszczęść, ale przecież wszystko skończy się happy endem, prawda? Niekoniecznie. Magdalena Witkiewicz ma pisarski dar, dzięki któremu dramaty Lidii ubrane zostały w jasne i przyjemne słowa. W tę historię się po prostu wsiąka i pomimo niełatwego tematu zabranego dzieciństwa, miłosnych kłopotów i braku dojrzałości, przewracać można kolejne kartki jakby się było oczarowanym. 

Srebrna łyżeczka to naprawdę przyjemna lektura, która porwie Was swoją lekkością.