Balonowe dzieci

Są takie niewinne i bezbronne. Najchętniej roztoczylibyśmy wokół naszych dzieci szklaną czy plastikową kulę chroniąc przed chorobą czy całym złem tego świata. Dbamy o nasze maluchy na każdym kroku, czy czasem nie za bardzo?

Pamiętacie film Balonowy Chłopak? 

źródło

Matka zamyka go w takiej właśnie kuli, która chroni przed chorobami i bakteriami- chłopiec urodził się z ciężkim niedoborem odporności. I jeśli na początku to miało sens, to później okazuje się, że Jimmy w wieku kilku lat całkowicie wyzdrowiał. Matka jednak nadal chowa go pod osłoną, sama kształtuje jego poglądy i codzienną rzeczywistość.

Nie jedz z podłogi, Uważaj!, Uwaga nóż!, Oddaj to, bo zrobisz sobie krzywdę... Nie idź tam sama! Za mała jesteś... Nie biegaj, bo się przewrócisz! Poczekaj- pokroję kotlecika.
Znacie to? Ja znam doskonale. Sama tak mówię. Kurczę, łapię się na tym, że sama tak mówię! Przesadzam i to zdecydowanie.Wciąż wydaje mi się, że ona jest taka maleńka, że sobie nie poradzi. A gdy Matka w końcu sobie uświadamia, że tak nie można, okazuje się, iż Polka to duża panna i wiele rzeczy potrafi, krzywdy sobie nie zrobi. Chociaż chyba nie jest tak jeszcze ze mną źle, bo nie przegrzewam dziecka zimą, nie latam za nią z czapką, nie chodzę z byle pierdołą do lekarza i nie sprzątam co chwila podłogi, na której bawi się Polka.

Dlaczego trzymamy dzieci pod kloszem? Dlaczego rodzice ubierają je zimą w kombinezon, mimo że na dworze jest 10 stopni w plusie? Wyrywamy z ręki nóż, zamiast pokroić razem. Gdy Maluch uczy się chodzić, nie pozwalamy mu upaść, a gdy już się to stanie, lamentujemy wniebogłosy. Szkolniaka odwiedzamy na obozie, a nastolatkowi nie pozwalamy wyjechać z przyjaciółmi. Przedszkolaka nie puszczamy z byle katarem do przedszkola, bo przecież jest chory. Obiad czy kanapki kroimy na maleńkie kawałeczki- brakuje tylko jeszcze przeżuć i podać do ust.
Oczami wyobraźni widzę to tak: tysiące dzieci w balonowych kulach. Bo rodzice chcą tak bardzo chronić swą pociechę przed wszelkim złem, że w rzeczywistości nie dają mu żyć. Powiecie: To troska, a może już obsesja?

A myśmy latali, zdzierali kolana, wychodzili samemu z domu... Mam takie video, na którym siedzę z siostrą przed urodzinowym tortem. Mam może z 3 lata, a w ręku ogromny nóż, którym tort  miał być krojony. Mama gdzieś w kuchni. A ja ten nóż co chwila oblizuję, wielki, ostry. Tato nic-kręci kamerą. Dziś byśmy podbiegli i natychmiast zabrali, a wtedy po prostu pozwolono mi trzymać nóż. Jak widać nie pocięłam się, nie zadźgałam siebie ani siostry.

Dlaczego tak postępujemy? Może gna nas poczucie odpowiedzialności, jesteśmy bardziej świadomi niebezpieczeństw, może to obsesja kontroli, strach, niewiedza, brak zaufania, brak wyobraźni lub zbyt duże fantazje... Nie znam odpowiedzi na to pytanie.
Ale znam na inne: Ograniczająca ochrona czy praktyczne doświadczenie? A co Ty wybierasz?

źródło

Dajmy dzieciom żyć. Ja już próbuję :) Nie zamykajmy w balonie. Nas nie ograniczało nic, czasem tylko wyobraźnia :)