Od dwóch lat na majowej polance szczęścia...

Zawsze się dziwiłam mojej mamie, że pamięta wszystkie porody, ile kto ważył, a nawet jakie długie mieliśmy włosy, a jest nas czwórka. Do dzisiaj, a minęło już 35-24 lat, opowiada z takimi szczegółami tamte chwile.

Już się nie dziwię. Dzień narodzin Poli pamiętam ze szczegółami...

Pierwsze, lekkie skurcze, obudziły mnie koło 7 rano. A jeszcze dzień wcześniej, na wizycie kontrolnej u lekarza, nic na to nie wskazywało. Było pięknie tak jak dziś- idealny dzień na narodziny, słońce wysoko na niebieskim niebie, ciepło, wiosenny raj.

Wiedziałam, że nie ma co się spieszyć, skurcze nieregularne, więc jeszcze duuużo czasu. Bez pośpiechu robiłam obiad- naleśniki z parówkami, zapiekane pod serem. Mąż tylko pytał, czy ma jechać na popołudnie do pracy, czy zawieźć mnie do szpitala :)

No, ale kupiłam w ten dzień, pierwsze polskie truskawki, pachnące ziemią, pachnące życiem. Nie mogły się zmarnować, zrobiłam jeszcze deser. Męża wysłałam do pracy, a sama pojechałam do mamy, od której mam kilka kroków do szpitala.

I tak sobie czekałam, liczyłam coraz częstsze skurcze, aż po godz. 18 były już co 3-5 minut. Z mamą poszłyśmy do szpitala, ale bez torby, bo ja jakoś nie mogłam uwierzyć, że to już :P A na SORZe, od razu kazali mi się w koszulę przebierać, więc mama musiała do domu cofać się po tą nieszczęsną torbę.

Zaczęło się dziać :) KTG, badanie, odeszły wody, spacery korytarzem, telefon po męża, prysznic, 7 cm, porodówka, moja chwilowa panika, niknące tętno dziecka... szybka decyzja ordynatora- tniemy, jazda przez korytarze, sala operacyjna i ciemność...

...a później mnie budzą z tego snu. Więc pytam o Polę, czy wszystko w porządku. I jest dobrze. Przenoszą mnie na salę, po chwili pokazują moją kruszynkę. Moją Polę, a ja nie wierzę, że to moja córeczka. Jest piękna, jest maleńka- ma 50 cm i 2350 g, ma bardzo długie włoski, jest moja.

 

I od tamtej chwili dzieje się dalej. Wszystko przychodzi tak naturalnie, tak łatwo, pierwszy rok mija niepostrzeżenie, później kolejny gdzieś ucieka. I dziś moja Pola kończy 2 lata.

2 lata radości, innego świata, pełniejszego, niezapomnianych chwil. To też 2 lata chwil prób, bezsilności, czasem wspólnego płaczu. 2 lata naszej rodziny, miłości promieniującej i ogrzewającej nas, jak to majowe słońce. 2 lata wiosny w sercu, 2 lata na majowej polance :)