E-przyjaciółki, czyli jak na forum poznałam prawdziwe bratnie dusze

Z pozoru zupełnie sobie obce. Nigdy nie spotkałam żadnej z nich osobiście. Wiem jednak o nich więcej (i one o mnie) niż o niejednym znajomym. Przechodziłyśmy razem ciążę, porody, rozwój naszych dzieci. Razem przeżywałyśmy szczęśliwe chwile, śluby, chrzciny, ale też tragedie, choroby i pogrzeby. Czas nas podzielił, podzieliły nas poglądy, ale część z nas została. I tak piszemy do siebie, niemal codziennie, już od trzech lat!

O forach dla mam i kobiet w ciąży pisze się w internecie głównie negatywy. Że durne pytania, chamskie odpowiedzi, afery. Że znajdują się tam same idiotki, co to szybciej krzywdę dziecku zrobią wierząc doktorowi Google, niż wychowają wartościowego człowieka. Nie wiem jak to się stało, może po prostu miałam szczęście, może los tak chciał, że trafiłam na to, a nie inne forum... Na forum, gdzie miałam wsparcie i empatię naprawdę mądrych i wartościowych kobiet. Obalam ten mit- są fora macierzyńskie, gdzie szanuje się drugą osobę, rozmowy są kulturalne, dają wzajemne wsparcie, a porady wychowawcze traktowane są z dużą dozą rozsądku. 

Gdy tylko dowiedziałam się o ciąży zarejestrowałam się na pewnym forum. Forum majowych mam. Co chwila dochodził ktoś nowy, ktoś znikał. Po ponad roku przeniosłyśmy się na prywatne, w stałej zamkniętej grupie. Po kolejnym rozmowy toczyły się głównie na facebookowych czatach. I tak jest do dziś. Każdego dnia mam komu powiedzieć dzień dobry. Każdego dnia mam się kogo poradzić w kwestii dzieci, Każdego dnia mogę podglądać polciowych rówieśników. Piszemy sobie prawie wszystko. O nas, dzieciach, rodzinach. 

Kobiety, które miały zostać majowymi mamami. Jedne w tej roli miały wystąpić po raz pierwszy, inne miały już starsze pociechy. Jedne ledwo po 20, inne po 30. Panny, mężatki. Z miast i wiosek. Początkowo sobie obce, a w końcu przyjaciółki. Może powiecie, że to nieprawdziwe, że wirtualne? Ja myślę, że to prawdziwa przyjaźń. Gdy, zazwyczaj wieczorem, kiedy dzieci już śpią, na facebooku jest istny zlot, a każda siedzi po swojej stronie monitora, to wydaje się, jakby nas nic nie dzieliło. Nie było tej szklanej tafli, nie było światłowodu, fal eteru czy czego tam jeszcze. Toczą się rozmowy. Jak przy jednym stole, z tym że każda ma inne krzesło, każda siedzi inaczej. W menu mamy jednak to samo: miłość i troskę o nasze dzieci. O nasze majowe dzieci.

Chciałam dziś podziękować, tym, którzy zostali. Tym, którzy, mam nadzieję, będą tam już zawsze :)

Dziękuję:

Mirce (możecie ją poznać dzięki Bociankowo)- za siłę, za pasję tworzenia, za wiarę we własne siły, że zawsze jest dostępna

Ewie- za dobrą radę, trochę edukacji, za inspiracje

Magdzie- za dobre słowo i refleksje

Milenie- za wieczny optymizm

Krysi- za to, że wróciła :P Za telefoniczne dawne ploty

i Monice- że zawsze jest, za wsparcie w każdej sytuacji, za ciuchową pomoc w szukaniu perełek, "diagnostyczne konsultacje" :) 

Sylwii, Marcie, Monice i wszystkim tym którzy byli (i mam nadzieję kiedyś znów będą)- dziękuję za lata przyjaźni.